Евгений Ворсин, председатель Ассоциации «Федерация хоккея Республики Беларусь»: Настоящий договор – это шаг вперед в становлении профессиональной деятельности Федерации. Теперь Беларусь – в ряду ведущих европейских хоккейных стран, имеющих официальных поставщиков спортивной экипировки. «Reebok ССM» – это один из мировых лидеров в области экипировки для хоккеистов, начиная от формы для юных спортсменов и заканчивая ультрасовременными разработками для профессионалов. Мы надеемся, что наличие постоянного поставщика положительно скажется и на подготовке национальной сборной команды к чемпионату мира 2014 года. И возможно, уже в ближайшем будущем лицом компании «Reebok ССM» помимо Овечкина и Кросби станет кто-то из перспективных белорусских игроков.
Норберт Масальскис, генеральный директор «СпортЛюкс» в Беларуси: «Для нас подписание соглашения о сотрудничестве с Федерацией хоккея Республики Беларусь – всесторонне выгодный проект. Это, естественно, реклама. В первую очередь, мы делаем акцент на молодежь, ведь игроки национальной сборной пользуются огромным авторитетом у подрастающего поколения. Кроме этого, работа с Федерацией является примером и для клубов. Со своей стороны, мы готовы удовлетворить потребности национальной сборной Беларуси в самой современной хоккейной экипировке по всем позициям». Это соглашение поддерживается и со стороны головной компании «Reebok ССМ».

вратари: Дмитрий Мильчаков (1986, «Металлург-Жлобин»), Виталий Коваль (1980, «Атлант», Россия);
защитники: Михаил Хоромандо (1991, «Гомель»), Сергей Шелег (1990, «Юность-Минск»), Андрей Коршунов (1983, «Неман» Гродно), Андрей Филичкин (1987, «Гомель»), Роман Граборенко (1992, «Кейп Бретон», Канада);
нападающие: Михаил Стефанович (1989, «Динамо-Минск»), Артем Демков (1989), Илья Камбович (1989), Павел Развадовский (1989), Евгений Баукин (1986) (все – «Шахтер» Солигорск), Евгений Соломонов (1990), Павел Мусиенко (1987) (оба – «Гомель»), Артем Кислый (1989), Вячеслав Лисичкин (1980) (оба – «Неман» Гродно), Никита Осипов (1984, «Металлург-Жлобин»), Игорь Ревенко (1990, «Принс Альберт», Канада).

Александр Лукашенко напомнил, что в прошлые годы им были приняты решения по поддержке игровых и других видов спорта. «И в этом году мне направили в очередной раз проект документов о ее продлении и даже наращивании объемов. Я эти документы не подписал, потому что такого «базара» дальше не будет», — сказал белорусский лидер.
Глава государства также сообщил: «Мне поступает информация, что господдержка порой ложится в карманы отдельных руководителей клубов в виде необоснованно огромных зарплат и премий, а не работает на спортивные результаты. Транжирятся бюджетные средства и за счет раздувания бюрократического аппарата в организациях».
Еще год назад на совещании по вопросам развития хоккея Александр Лукашенко предупреждал о недопустимости неэффективного использования средств и требовал навести порядок. Однако, по его словам, уроки из этого разговора извлечены не были. «Рассматривая представленные мне на подпись проекты документов, легко убедиться, что все сводится к одному принципу: давай деньги. Мол, в зарубежных клубах миллионы долларов на счетах и огромные доходы у спортсменов и функционеров, а чем мы хуже? — сказал Президент. — Я не хочу вдаваться в полемику, но отмечу: зарубежные клубы не сидят на госбюджете, а добывают средства результативной деятельностью. Если нет результата, то они банкротятся и прогорают, как любое коммерческое предприятие. И учиться у них надо не тому, как проедать, а как добывать финансы»

«Позориться таким образом недопустимо, — сказал Александр Лукашенко. — И это не только хоккей. Но этому виду спорта мы уже уделили внимания столько, что больше и не придумаешь. А все получается наоборот: чем больше внимания, тем позорнее и отвратительнее выступления спортсменов».
Александр Лукашенко, обращаясь к участникам заседания, попросил сделать соответствующие выводы из такой ситуации в хоккее

Василь: Из того ,что я понял — очень поучительно

Быў пры канцы 1990-х і напачатку новага стагоддзя перыяд, калі ў беларускі хакей прыйшлі вялікія грошы. Але, на жаль, прыйшлі яны не да прафесіяналаў, а замест прафесіяналаў, скажам так. З кіравання нашым хакеем вымылі менеджараў, якія маглі сказаць “не”, якія мелі сваю пазіцыю. Іх замянілі грашыма. Без грошай, натуральна, нешта зрабіць вельмі складана. Але аднымі грашыма — немагчыма.

У 1998 годзе зборная Беларусі ўпершыню увайшла ў 8 мацнейшых каманд свету. А зборная Швейцарыі тады на чэмпіянаце свету заняла 4-е месца. І далей яна пачала паступова рухацца наперад. Швейцарцы не проста “кармілі” сваю каманду — яны ўкладалі ў хакей на ўсіх узроўнях. Дзіцячы, юнацкі хакей. І сення яны нароўных гуляюць з канадцамі. А летась у ¼ чэмпіянату свету перамаглі Расію. Яны рэгулярна выходзяць у плэй-оф, а нам такія вынікі і не сніліся! Таму казаць, што наш хакей са швейцарскім нароўных, — што блюзнерыць. Самы цікавы хакейны клуб у Еўропе — “Берн”. А швейцарскі чэмпіянат утрымлівае ў сябе ледзь не ўсю зборную Швейцарыі. І ім не плацяць звышзаробкі, прынятыя ў КХЛ. Там усе празрыста: яны атрымліваюць заробкі на ўзроўні нашага Адкрытага чэмпіянату Беларусі, з каэфіцыентам на еўрапейскі ўзровень жыцця. Толькі на матчы АЧБ ніхто не ходзіць. Бывае па 100 чалавек сядзіць на матчы, з якіх большасць — сваякі хакеістаў. А ў Швейцарыі ходзіць па 10-15 тысяч гледачоў, як у КХЛ. Толькі ў нас адна каманда ў КХЛ, а ў іх на ўсе каманды так ходзяць, у іх гэта нацыянальны чэмпіянат. А ў Францыі хакеісты падпрацоўваюць разносчыкамі піцы, цырульнікамі, будаўнікамі. І яны нас перамагаюць. Вось яна, эфектыўнасць беларускага хакея.

Справа не ў тым, скончацца грошы ці не. Справа ў тым, што грошы ідуць не туды, куды трэба. Быў у нас гадоў 10 таму чэмпіянат Усходнееўрапейскай хакейнай лігі. Там гулялі прадстаўнікі 4-х краінаў. І ў тым ліку дзіцячыя каманды, у 8-і ўзроставых катэгорыях. Гульцы, якія гулялі ў УЕХЛ у Беларусі, атрымлівалі параўнальна невялікія заробкі: 1-2 тысячы долараў, максімум — 3. А вынік мы мелі на парадак лепшы, чым сення.
Але пасля таго мы валюнтарысцкімі, я б сказаў, салдафонскімі рашэннямі ўсе гэта выразалі, знішчылі. Сказалі, што мы самі з вусамі і арганізавалі Адкрыты чэмпіянат Беларусі, у якім фінансуем каманды самі… Панабудавалі лядовых палацаў… Я не кажу, што гэта дрэнна: база, якая есць сення, проста фантастычная, касмічная, у параўнанні з базай 10-гадовай даўніны. І ўлічваючы ўсе гэтыя сродкі, якія мы ўклалі ў хакей, я б сказаў, што мы — ідыеты. Мы сення ў хакеі — сапраўдныя ідыеты. З такімі ўнескамі мець такі вынік могуць толькі недалекія людзі.

Тут есць фактар Калюжнага: я прытрымліваюся думкі, што Аляксей Калюжны з’ехаў са зборнай Беларусі не з-за траўмы, а таму, што ен прыйшоў у каманду і пабачыў, што там гуляюць не ўсе лепшыя з тых, хто мог бы. Гэта толькі мая здагадка, але я чамусьці ўпэўнены, што ен з’ехаў не з-за медыцынскага, а з-за прынцыповага фактару. Я не хачу сказаць, што ў зборнай Беларусі па хакеі есць блатныя.

Я не хачу за некага вырашаць. Але я памятаю, што калі я быў віцэ-прэзідэнтам Федэрацыі хакея ў 2001 годзе, роўна 10 гадоў таму, на чэмпіянаце свету ў Германіі мы апынуліся ў падобнай сітуацыі. Тады дзіўныя рэчы адбываліся ў Міжнароднай федэрацыі хакея, за вушы цягнулі японцаў. І мы скаціліся ў суцяшальны раўнд і, на жаль, вылецелі ў першы дывізіен.
Да справаздачна-выбарнай канферэнцыі ФХРБ заставалася яшчэ прыкладна паўгода. Тым не менш, я, нягледзячы ні на што, сказаў, што павінен сысці з пасады. Бо адказваць за паразу мусяць не толькі хакеісты, але і кіраўнікі. Яўген Мікалаевіч Ворсін, які тады быў міністрам спорту назваў мой учынак мужчынскім. Сказаў, што я паступіў, як мужчына. І я спадзяюся, што сення знойдуць у сабе сілы паступіць па-мужчынску тыя людзі, якія так ці інакш датычныя да выніку нашай зборнай на чэмпіянаце свету. Не хачу называць персаналіі і прозвішчы. Але вінаваты не адзін Эдуард Занкавец. Вінаватая сістэма. А дакладней, яе адсутнасць.

Василь: Может оно отрезвит наших болельщиков,специалистов и руководителей от эйфории ,внезапно нахлынувшей с появлением очередной кормушки и поможет в дальнейшем принимать верные шаги.